...

Ben Emirdağ Elhan köyünden Baki Biçer. 1950 doğumlu 74 yaşındayım. İlkokulu Elhan köyünde bitirdim. Köyde çiftçilik ve hayvancılıkla uğraşıyorduk. Askere gitmeden evlendim. Bir oğlum oldu. Askerlik çağım gelmişti askere gittim. Asker dönüşü köye geldiğimde herkes Avrupaya gidiyordu. Avrupa’nın işçi aldığı söyleniyordu.

Durumumuz pek iyi değildi. Askerliğimi yapmıştım, evliydim ve bir çocuğum vardı ve onları geçindirmek için para lazımdı.

Avrupa’da çalışıp para kazanmak benimde kafama yatıyordu ve ben de gitmek istedim. Avrupa’da akrabalarım vardı. Onlar da beni teşvik etti. Ben de gitmeyi artık kesinleştirdim.

1974 Yılıydı. Türkiye’de bir ekonomik kriz vardı. Belçika’ ya turist gitmek için, pasaportumu çıkardım, üzerime parayı hazırladım, elime bir bavul aldım ve oraya gidenlerle birlikte yola koyulduk.

Emirdağ’dan ilk olarak İstanbul Sirkeci Garı’na gittik. Orada İtalya’ya bilet aldık. Turist olduğumuz için İtalya üzerinden Belçika’ya kaçak girecektik. Bizimle gidenler nerede ineceğimizi ve nereden nasıl gideceğimizi biliyorlardı. Onlarla birlikte hareket ediyordum.

Maceralı bir haftalık yolculuğumuz olmuştu. İtalya’dan taxi ile İsviçre’ye oradan Fransa’ya geçtik. Orada yattık. Bazı yerlerde yaya yürüdük. Bazen derdimizi anlatama dığımızdan paramız var ekmek ve yiyecek alıp karnımızı doyuramadığımız oldu. Açta kaldık. Ama herşeye katlanıyorduk.

Hedefimiz vardı. Belçika’da çalışarak para kazanıp tekrar Türkiye’ye memlektimize dönecektik. Daha sonra Belçika’ya gitmek için taxi tuttuk. O taksi bizi Belçika’ya kadar getirdi ve bizi Brüksel’de indirdi...

Belçika’ya geldiğimizde hanımın ailesi vardı. Onlar bana sahip çıktı. Bana 2-3 ay evlerinde baktılar. Belçika’ya köyden geldik. Beni çok etkiledi. Eğlencesi bol, şehir büyük, alışveriş bol.

Biz köyden geldik bizim görmediğimiz şeyleri burada gördük. Eğlence, yaşam ve çalışmaya zamanla ayak uydurduk. Alıştık. Belçikalı komşularımız ve iş arkadaşlarımız bize çok yardım ettiler. Belçikalılarla iyi geçiniyorduk. Gençtik çalışıyorduk. Onların yaşamına ayak uydurmaya başladık. 1974’te Belçika’da turistlere, kaçaklara af çıktı. Ecevit affı diyorlardı. Bende bu aftan yararlandım 6 ayda işçi oldum.

Türkiye’de eşim ve 1 çocuğum kalmıştı. Onları işçi olunca yanıma getirdim. Burada o yıllarda kiralık ev vermiyorlardı. Çok uğraştım ve sonunda onlara ev tuttum. İlk zaman eşim ve çocuğum bayağı sıkıntı çektiler. Dil bilmiyoruz, eskiden çok alışveriş yeri yoktu. Bayağı zorlandık.

Belçikalı komşularımız çok yardım ettiler. Bize çok iyi davranıyorlardı. Bize yabancı demiyorlar ellerinden gelen herşeyi bize yapıyorlardı. Ailemize, çocuklarımıza çok yardım ediyorlardı. Çocuklarımızın eğitimine çok yardım ettiler. Sağolsunlar onların yardımlarıyla bugünlere geldik.

Dil bilmiyorduk. Kablo sektöründe çalışıyorduk. İş yerinde bize şef iş verirken ne dediklerini anlamıyorduk. Böyle böyle çalışmaya başladık. Tarzanca dilimizi hallettik. İşi de öğrenince artık dil problemimiz olmadı. Ne dediklerini artık anlıyorduk.

Hergün aynı işlerdi. Gün gün konuşa konuşa anlaşmaya başladık. Kendi işimizi idare edecek kadar dili öğrendik. Çocuklar büyüyünce onlar bize tercümanlık yaptılar. Bize dil ve anlaşma zor geldi. Belçika’ya 1 çocukla gelmiştik. Yıllar içerisinde 5 çocuğumuz daha oldu. 6 çocuğumuz vardı.

Çocuklarımızla dil bilmediğimiz için eğitimlerine fazla yardımcı olamadık. İşe sabah gidiyorduk akşam dönüyorduk. Çocuklar kendi çapında okudular, becerdiler ve liseyi bitirdiler. Yüksek okula gidenler oldu.

Evlendiler, onlarında çocukları oldu. Torunlarım anne ve babaları sayesinde eğitimlerine önem verdiler. Üniversite’de okuyorlar. Çocuklarımız, torunlarımız bir Belçikalı’nın okuduğu yüksek okullar ve üniversitede okudular. Bu durum bize gurur veriyor. Aile olarak büyüdük. Biz hala bu yaşta cahil kısmındayız, onların yanında cahiliz.

Belçika’ya gelmeden biraz para kazanıp geri dönecektik. 1 çocukken, 2 oldu, 3 oldu, 4 oldu, 5 oldu derken 6 oldu. Çocuklar küçükken iyiydi. Hala yerleşme fikrimiz yoktu. Ama onlar büyüdükçe burada okumaya başladılar ve işe başladılar.

Belçikalılar da bize vatandaşlık verdi, ev alma imkanı sağladı, araba alma, ehliyet alma imkanı tanıdı. Belçikalılar da bizim Belçika’ya yerleşmemizi böylece teşvik ettiler. Belçikalılar paralarının dışarı çıkmaması için, ev ve araba almak için bize kredi verdiler, ehliyet ve

Belçika vatandaşlığı verdiler. Artık kesin dönüş olmayacağı belli oldu. Buraya yerleşmeye karar verdik ve araba, ev aldık. Artık Türkiye’ye dönüşümüz bitti...

Belçika’da hafta sonu o yıllarda Türk kahveleri fazla yoktu. Belçikalıalrın kahvelerine gidiyorduk. Yine birgün kahvede oturuyoruz. Bize hakaret eden Belçikalılar oldu. Biz dil bilmiyorduk. Birşey anlamadık ama kahvede diğer Belçikalılar onlara engel oldular. Herkes kötü değil içinde iyiler de var. Niye hakaret ediyorsunuz? diye Belçikalılar o hakaret edenlere engel oldular...

Şöyle geriye bakınca bazen soruyorum. Iyi ki Belçika’ya gelmişiz diyorum. Karnın nerede doyarsa vatan orasıdır. Kesin dönüş yerine burada klamaya karar vermeden orada aldık sonra burada da aldık. Iki tarafta evimizi aldık. İlk 5-10 sene Belçika’ya alışamadık. Sonra buraya alışınca buradakiler komşumuz,

köylümüz, kentlimiz oldular. Belçikalı komşu, arkadaşlarımız, dostlarımız oldu. Artık buradaki yaşama alıştık. Bizim burada iyi kötü hayatımız geldi, geçti. Evlatlarınızın arkasında olun. Artık gençler bizlerden iki adım ileride olsunlar. Bu dileğimdir. Çünkü biz çok zorluklar çektik.

Gençlerin bizim seviyemizde, yerimizde saymalarını istemem, kazandırdıklarımızın üzerine koyarak daha ileri gitmelerini isterim. Gençlerin imkanları iyi okumalarını tavsiye ederim. Zorluklarla karşılaşmamak, cahil kalmamak için okumalarını isterim.