Emine Altıntop vertelt het verhaal van haar leven in België, dat begon in 1975. Ze groeide op in Kayseri, waar haar vader brandweerman was. “In de zomer gingen we naar het dorp, en aan het einde van de zomer waren we weer in Kayseri. Ons leven was altijd een mix van het dorp en de stad,” zegt Emine, die haar jeugd doorbracht in een rustige, maar dynamische omgeving.

Emine’s man kwam in 1970 naar België. “Mijn man kwam als toerist naar België,” legt ze uit. “Zijn doel was een beter leven en een goede toekomst voor ons gezin op te bouwen.” Wat hij niet wist, was dat het niet gemakkelijk zou zijn. “Ze hadden 10.000 lira betaald voor een valse belofte dat ze naar het buitenland konden gaan en werk zouden krijgen. Mijn man kwam vervolgens met zijn eigen middelen en illegaal naar Nederland. Van daaruit kwam hij naar België,” vertelt ze. Na twee maanden werken, haalde hij Emine en hun twee kinderen naar België.

De beginjaren in België waren moeilijk, maar Emine had haar handen vol. Ze werkte nooit in een fabriek, maar als seizoenarbeider in de landbouw. “Ik plukte appels, peren en aardbeien in de velden. Ik heb nooit in een fabriek gewerkt in België,” zegt ze. In de eerste jaren waren de middelen schaars, en het gezin kocht altijd tweedehands spullen. “We dachten dat we ooit terug zouden keren naar Turkije, dus we kochten geen nieuwe spullen voor het huis. We gingen altijd naar tweedehandswinkels om goedkope dingen te kopen,” zegt Emine. “Maar na verloop van tijd begrepen we dat we niet meer zouden terugkeren, dus stopten we met het kopen van tweedehands spullen en begonnen we het huis in te richten met nieuwe meubels.”

Haar kinderen zijn het belangrijkste in haar leven. “Toen ik naar België kwam, had ik twee kinderen. We kregen hier nog drie kinderen. Mijn kinderen zijn goed opgevoed en werken hard. Ze hebben me nooit verdrietig gemaakt,” zegt Emine trots. “Ze gingen altijd netjes naar school, haalden hun diploma’s en zijn nu getrouwd en hebben hun eigen gezinnen. Iedereen leidt een gelukkig en rustig leven in hun eigen huis. Moge God dit zo blijven zegenen.”

De familie vond in België snel steun bij hun gemeenschap. “Toen we hier aankwamen, boden mensen ons hun huis aan,” vertelt Emine. Ze verbleven bij een Turkse vriend uit Kayseri die hen opving. “We konden vier maanden lang geen huis vinden. Ik bid voor die familie die ons opnam. Moge God hun ziel zegenen. Ze werden zowel onze moeder als vader voor ons. Ze zeiden tegen ons: ‘Tot je een huis vindt, is dit jullie huis.’”

De taal was een uitdaging voor Emine in het begin. “Ik leerde niet genoeg Vlaams, en dus deed ik veel van mijn zaken via tolken. Toen mijn kinderen ouder werden, en mijn schoondochter me ook hielp, werden zij mijn tolken,” zegt ze.

Naarmate de jaren verstreken, veranderde de omgeving om haar heen. “Nu is België bijna hetzelfde als Kayseri. Er zijn moskeeën, verenigingen, Turkse bakkerijen, winkels en restaurants. Er is weinig verschil tussen hier en ons thuisland,” vertelt Emine. “Na verloop van tijd raak je gewend aan de omgeving en de mensen om je heen.”

Emine benadrukt het belang van de band met haar thuisland voor haar kinderen. “Mijn kinderen hebben zowel Vlaams als Turks goed geleerd. Wanneer we naar Turkije gaan, hebben ze geen problemen met de taal. Mensen die hier wonen, moeten hun kinderen absoluut hun eigen taal, religie en tradities goed leren. Ze moeten hen meenemen naar Turkije, hen daar rondleiden, en hen laten kennismaken met familie. Als je de band met je thuisland niet verbreekt, zullen je kinderen je cultuur dragen en deze aan hun eigen kinderen doorgeven,” zegt ze vastberaden.

Het gezin maakte regelmatig reizen naar Turkije, wat voor Emine een belangrijk onderdeel van hun leven was. “Toen mijn man Yusuf nog leefde, gingen we regelmatig terug naar Turkije. We hebben veel reizen naar ons thuisland gemaakt, en we hadden nooit een ongeluk of probleem op de weg,” herinnert ze zich. “Mijn man zorgde goed voor zijn auto. Als er een probleem was, repareerde hij het zelf. Moge God hem zegenen voor al het werk dat hij heeft verricht, en voor het vele reizen en bezoeken die we dankzij hem hebben kunnen maken.”

De relatie met hun buren is altijd goed geweest. “We hebben zowel Turkse als Belgische buren. We hebben een goede relatie met hen. Een van onze buren komt uit Polen, een andere uit Italië. Ik ben erg tevreden met hen,” zegt Emine. “Ze hebben nooit iets negatiefs tegenover ons getoond. We hebben altijd goed contact, en we begrijpen elkaar goed.”

Emine heeft nooit te maken gehad met discriminatie in België. “In België heb ik nooit te maken gehad met discriminatie of neerbuigend gedrag. Als je zelf goed bent, dan is iedereen goed,” zegt ze. “Een mens moet eerst naar zichzelf kijken. Als je zelf vriendelijk bent, zal de reactie meestal ook positief zijn.”

Desondanks heeft Emine altijd een verlangen gehad om terug te keren naar Turkije. “Ik ben niet gelukkig dat ik naar België ben gekomen. Als ik terug kon gaan, had ik liever mijn leven in Kayseri voortgezet,” zegt ze op een melancholieke toon. “Het idee van terugkeren werd nooit serieus besproken binnen de familie, maar als mijn kinderen me nu zouden laten gaan, zou ik meteen terugkeren. Er is altijd een verlangen in mij om terug te gaan, een gevoel dat altijd is gebleven. Mijn kinderen laten me niet gaan, en ik kan ze ook niet in de steek laten.”

Ze denkt na over de veranderingen in haar leven en wat dit voor haar kinderen betekent. “Vandaag de dag moet je selectief zijn met vrienden,” zegt Emine. “Mijn kinderen en kleinkinderen zullen slim moeten zijn om in het leven succesvol te zijn. Ze moeten zich concentreren op hun eigen werk, geen vriendschappen aangaan met iedereen, en een zekere afstand bewaren van mensen met slechte bedoelingen. In de huidige tijd zijn er veel verleidingen en misleidingen.”

Ten slotte zegt Emine met een rustige vastberadenheid: “Wanneer ik sterf, wil ik begraven worden in mijn eigen land. Daar zullen mensen zijn die een Fatiha voor me kunnen lezen. Mijn familie en verwanten zijn daar, dat is mijn thuisland.”

Emine Altıntop’s verhaal is een getuigenis van haar kracht, haar liefde voor haar familie en haar verlangen naar haar roots. Terwijl ze haar leven in België heeft opgebouwd, blijft Turkije altijd haar thuisland, en dat blijft voor haar een onmiskenbaar deel van wie ze is.

EMİNE ALTINTOP

BERİNGEN

Ben 1975 Mayıs ayında Belçika’ya geldim. Ben daha çok Kayseri’de büyüdüm. Babam bir İtfaiye personeliydi. Yaz oldu mu köye giderdik, yaz bitimi Kayseri’de olurduk. Hayatımız köy ve şehir arasında geçti.

Eşim Belçika’ya Turist Olarak Geldi.

Eşim 1970 yılında Kayseri’den buralara geldi. Amacı çoluk çocuğu için daha rahat bir hayat kurmak, bir düzen kurmaktı. O buralara geldiğinde evliydik ve 2 çocuğumuz vardı. O ilk önce Hollanda’ya geldi, sonra Belçika’ya gelerek işçi oldu.

Belçika’da 2 Ay Çalıştı Sonra Bizi Getirdi.

Türkiye’de birisi onları sizi yurtdışına götürür işçi yaparım diye kandırmış onlarda o zamanın parası ile 10 bin lira almış. Eşim sonra kendi imkanları ile kaçak olarak Hollanda’ya kadar gelmiş. Hollanda’dan sonra Belçika’ya geldi. Burada 2 ay çalıştıktan sonra geldi bizi aldı buraya getirdi.

Tarlalarda Elma Armut Çilek Topladım.

Ben Belçika’da bir fabrikada çalışmadım. Sadece tarım sektöründe mevsimlik işçi olarak çalıştım. Tarlalarda elma, armut, çilek topladım.

İlk Yıllarda Hep Eski Eşya Alıyorduk.

Belçika’ya ilk geldiğim yıllarda birgün geri döneceğiz düşüncesi ile eve pek yeni eşya almıyorduk. Hep ikinci el mağazalara giderek ucuz şeyle alırdık. Ancak zaman geçtikçe artık geri gidemeyeceğimizi anlayınca eski eşya almayı bıraktık. Böylece evimizi yeni eşyalarla donatmaya başladık. Her şeyin en iyisini almaya başladık.

Çocuklarım Beni Hiç Üzmediler.

Ben Belçika’ya geldiğimde 2 çocuğum vardı. 3 çocuğumda burada oldu. Çocuklarım işinde gücünde. Beni hiç üzmediler. Okullarına düzgün bir şekilde gittiler. Diplomalarını aldılar. Hepsini evlendirdik. Yuva sahibi oldular, çoluk çocuğa karıştılar. Herkes evinde mutlu huzurlu bir şekilde hayatlarını sürdürüyorlar. Allah daim etsin inşallah.

Bize Ev Bulana Kadar Burası Sizin Eviniz Dediler.

Belçika’ya ilk geldiğimde bir Kayserili hemşerimizin evinde kaldık. Çevremizden hep iyilik gördük. 4 ay ev bulamadık. Bizi misafir eden aileye çok dua ediyorum. Onlardan Allah bin kere razı olsun. Yattığı yer nur olsun inşallah. Onlar bize hem anne hem baba oldular. Bize ev bulana kadar burası sizin eviniz dediler.

Çocuklarım Zamanla Benim Tercümanım Oldular.

Ben buraya alışamadım. Yeterli Flamanca öğrenemedim. İşimi ancak tercüman aracılığı ile gördüm. Sonra çocuklarım yetişti, gelinim yardımcı oluyor, onlar benim tercümanım oldular.

Zaman İnsanı Değiştiriyor.

Burası artık aynı Kayseri gibi oldu. Cami var, dernek var, Türk fırını, mağazası, lokantası her şeyi var. Ha memlekette yaşamışsın ha burada pek fark kalmadı. Bir de insan çevreye kolu komşuya alışıyorsun. Zaman insanı değiştiriyor. Yaşadığın yere ister istemez alışıyorsun.

Çocuklarınız İçin Memleket İle Bağınızı Koparmayın.

Benim çocuklarım hem Flamanca’yı hem Türkçe’yi iyi öğrendiler. Memlekete gittiğimizde hiç zorluk çekmiyorlar. Burada yaşayan insanlar çocuklarına mutlaka kendi ana dillerini, dinlerini, örf adetlerini iyi öğretmek zorundalar. Onları alıp yaşadığı memlekete götürüp gezdirmeli, akrabalarla tanıştırmalı, gezdirmeliler. Memleket ile bağları koparmazsan çocuklar senin kültürünü taşırlar ve kendi çocuklarına öğretirler. Bu konuda hassas olan çocuklarına iyilik yapmış olur.

Çok Sıla Yolculuğumuz Oldu.

Biz eşim Yusuf hayatta iken sürekli izine gider gelirdik. Çok sıla yolculuğumuz var. O yollarda hiç kaza veya sorun yaşamadık. Eşim arabasına iyi bakardı. Arabadan anlardı. Bir arızası olursa kendi tamir ederdi. Allah kendisinden razı olsun bizi memlekete, oraya buraya çok taşıdı, çok gezdirdi.

Komşularımızla İyi Geçiniriz.

Hem Türk, hem de Belçikalı komşularım var. Onlarla iyi görüşüyoruz. Biri Polonya asıllı, diğeri İtalyan asıllı. Onlardan çok memnunum. Bize karşı hiçbir olumsuz bir şeyleri yansımadı. İyi görüşürüz, anlaşırız.

Sen İyi İsen Herkes İyidir.

Belçika’da bizi küçük düşürecek, dışlayan, aşağılayan herhangi bir olumsuz durumla karşılaşmadım. Sen iyi isen, herkes iyidir. İnsanın önce kendisine bakması lazım. Sen başkasına bulaşırsan karşılık görürsün.

Ben Belçika’ya gelmiş olmaktan hiç mutlu değilim. Keşke hayatımıza Kayseri’de devam etseydik. Buraya gelmiş olmaktan çok pişmanım.

Beni Bugün Bıraksalar Hemen Geri Dönerim.

Kesin dönüş konusu aile içinde geçmedi ancak beni şimdi çocuklar bıraksalar hemen geri giderim. İçimde eskiden beri kalan böyle bir duygu var. Çocuklarım beni bırakmıyor, bende onlara kıyamıyorum.

Elbette zamanla her şey değişiyor. Türkiye’de büyüklerimiz hayattan ayrıldılar. Tanıdıklarımız bildiklerimiz azaldı. Burada da birçok yeni insan edindik, komşularımız, dostlarımızın sayısı çoğaldı. İnsan zamanla yaşadığı yere iyice yerleşmiş oluyor.

Çocuklarım, torunlarım kendilerini nerede mutlu huzurlu hissediyorlarsa orada yaşasınlar. Ben hiçbirine kendi hayatları konusunda bir emri vaki yapamam. Kendi gelecekleri hayatları için kendileri karar versinler.

Günümüzde Dost Arkadaş Konusunda Seçici Olmak Gerekiyor.

Çocuklarım, torunlarım hayatta başarılı olmaları için akıllı olacaklar, kendi önündeki işlerle meşgul olacaklar, herkesle rastgele arkadaşlık kurmayacaklar, kötü niyetli insanlarla mesafeli olacaklar, kendi yolunda emin adımlarla ilerleyecekler. Günümüzde insanı yanıltacak çok tuzak var. Bunlara karşı dikkatli olacaklar. Benim eşim çok iyi niyetli bir insandı ve çok zararını gördü. Günümüzde dost arkadaş konusunda seçici olmak gerekiyor.

Beni Memleketimde Defnetsinler.

Ben vefat edince memleketimde defnedilmek isterim. Orada bize bir Fatiha okuyan olur. Ailem, akrabalarım orada, orası benim vatanım.