Hasan Saylam werd geboren op 1 februari 1938 in het district Kaman van Kırşehir, Turkije. Op 15 mei 1963 kwam hij naar België, op zoek naar werk als mijnwerker. "Ik kwam naar België toen ik 24 was, nu ben ik 86 jaar oud," zegt Hasan. Zijn leven zou sindsdien in België plaatsvinden, waar hij zijn kinderen opvoedde en het grootste deel van zijn leven doorbracht. Zijn eerste werkervaring in België was in de Zwartberg Mijn. “In België begon ik eerst in de Zwartberg Mijn. Toen die sloot, ging ik naar de Zolder Mijn. Een tijdje werkte ik in de Ford autofabriek, maar dat werk beviel me niet,” vertelt hij. Daarna keerde hij terug naar de Zolder Mijn en werkte daar tot hij naar de Waterschei Mijn ging. "Van daaruit kwam ik in de Waterschei Mijn. Ik werkte drie jaar in de Waterschei Mijn, maar na verloop van tijd werd ik ziek," zegt hij, en legt uit dat hij door zijn zware bronchitis niet meer in de mijn kon werken. “De mijnarts gaf me geen werk vanwege zware bronchitis, en in 1979 ging ik met vervroegd pensioen.”

Hasan herinnert zich dat hij als jonge man zijn vrouw in Turkije trouwde. Helaas overleed ze slechts zes maanden na zijn komst naar België. “Zes maanden na mijn komst naar België overleed mijn vrouw. Ik had geen kinderen met mijn eerste vrouw,” zegt hij. Later vond Hasan opnieuw liefde en trouwde hij opnieuw in België. Hij kreeg twee kinderen, maar het geluk was wederom van korte duur. "Mijn tweede vrouw viel van de trap en overleed, waardoor ik alleen achterbleef," zegt Hasan, zichtbaar geraakt door het verlies. Het verlies van zijn tweede vrouw had een zware emotionele impact. "Na haar overlijden werd ik emotioneel en psychologisch getroffen door het verlies. Ik kon niet meer in mijn huis wonen," zegt hij. Hij besloot zijn huis te verkopen en verhuisde naar een andere plek. "Uiteindelijk verkocht ik mijn huis daar en verhuisde ik naar een andere plaats. Nu heb ik twee zonen die voor mij zorgen."

Hasan werkte hard in de mijnen en was geen onbekende met het zware werk. “Van baksteenwerker werd ik mijnwerker. Voordat ik naar België kwam, werkte ik als baksteenwerker. Toen België ter sprake kwam, stopte ik met dat werk. In België begon ik aan een werk dat ik helemaal niet kende,” vertelt hij over zijn overgang naar het mijnwerkersleven. Maar ondanks de harde arbeid was hij tevreden met hoe zijn leven in België verliep. “In België heb ik geen onrecht ervaren. Ze hebben mij niets aangedaan en ik heb hen ook geen kwaad gedaan. Mijn dossier is hier schoon. Ik ben tevreden met dit land,” zegt Hasan.

Na de vele jaren werken in België, maakte hij verschillende lange reizen naar Turkije, maar één avontuur bleef hem bij. "Net als veel anderen heb ik de lange reizen naar Turkije gemaakt. Ik ben vier keer met de auto naar Turkije heen en weer gereisd. Tijdens de reizen had ik geen ernstige problemen. Alleen één keer waren we bijna betrokken bij een ernstig ongeluk. Gelukkig gaf een vrachtwagenchauffeur ons de ruimte op de weg, en dankzij hem ontsnapten we aan dat ongeluk. Moge Allah hem daarvoor zegenen," zegt Hasan met een glimlach, dankbaar voor de toevallige redding.

In de jaren ’70 had Hasan plannen om terug te keren naar Turkije. “Ik wilde zeker terugkeren, maar mijn kinderen wilden niet,” zegt hij. Zijn kinderen waren bezorgd over de politieke situatie in Turkije, die in die tijd gespannen was. "Ze zeiden tegen me: 'Papa, wil je ons in het midden van het vuur sturen? Kijk, broer schiet op broer in het land.' Dus besloten mijn vrouw en ik om het idee van terugkeren op te geven," zegt hij.

Hasan is nu gepensioneerd, maar zijn gezondheid is aangetast door de jaren van zware arbeid. “In België heb ik geen moeilijkheden gehad. Ik werkte hard, en mijn collega's waardeerden mij. Natuurlijk veranderde alles toen ik met pensioen ging. Nu heb ik gezondheidsproblemen. Ik ben geopereerd en ben niet in de beste gezondheid. Vroeger was ik in veel slechtere toestand, nu gaat het iets beter. Ik kon toen helemaal niet lopen,” vertelt hij, een beetje vermoeid van zijn ervaringen, maar dankbaar voor de vooruitgang.

Bij zijn aankomst in België sprak Hasan nauwelijks Nederlands, en de communicatie was vaak een uitdaging. “Toen ik hier voor het eerst kwam, gebruikten we vrijwel gebarentaal. We communiceerden met handgebaren en lichaamstaal. Nu hebben we de namen geleerd van de dingen die we nodig hebben, en vragen we erom,” zegt hij lachend over de veranderingen die hij heeft doorgemaakt in de omgang met de taal en cultuur.

Hasan is trots op zijn kinderen en kleinkinderen die in België zijn opgegroeid. "Mijn kleinkinderen hebben hier nu geen problemen. Hun ouders werken en de economische situatie is goed. Als er een probleem is, help ik hen," zegt hij. Zijn kinderen hebben zich goed geïntegreerd, en de familie heeft zich hier een leven opgebouwd. “Nu hebben al mijn kinderen dubbele paspoorten. Mijn kleinkinderen zijn automatisch Belgisch. Het idee van terugkeren is nu een droom die niet meer haalbaar is. Iedereen heeft hier zijn leven opgebouwd, en dat zal niet zomaar veranderen,” zegt hij, waarmee hij aangeeft dat de band met Turkije steeds verder verwatert.

Ondanks zijn pensioen en gezondheidsproblemen, voelt Hasan zich verbonden met de gemeenschap in België. “Ik heb nooit een rol in een vereniging gehad in België. Ik ga alleen naar de moskee. De Turkse verenigingen en de gemeentelijke overheid zorgen voor ons. Ze komen naar mijn huis en vragen of ik iets nodig heb. Soms denk ik bij mezelf: 'Ik ben blij dat ik naar België ben gekomen.'”

Tot slot heeft Hasan zijn wensen voor de toekomst duidelijk: “Mijn tweede vrouw overleed hier en werd hier begraven. Omdat haar graf hier ligt, wil ik, wanneer ik sterf, dat mijn kinderen mij hier naast haar begraven,” zegt hij met een kalme vastberadenheid. Het is duidelijk dat België, ondanks de uitdagingen en verliezen die hij heeft doorgemaakt, nu zijn thuis is.

HASAN SAYLAM

GENK

Ben 1 Şubat 1938 yılında Kırşehir Kaman İlçesinde doğdum. Belçika’ya ise 15 Mayıs 1963 yılında maden işçisi olarak geldim.

Ciğerlerimi Maden Ocağında Çürüttüm

Belçika’da ilk önce Zwartberg Maden Ocağında çalıştım. Orası kapandıktan sonra Zolder Maden Ocağında çalıştım. Bir ara Ford Araba Fabrikasında çalıştım ancak orada çalışmak bana çok ters geldi. Sonra tekrar Zolder Maden Ocağına girdim. Oradan Watershei Maden Ocağına geldim. Waterschei maden Ocağında 3 yıl çalıştıktan sonra hastalandım. Maden doktoru ağır bronşit hastalığımdan dolayı bana iş vermeyince 1979 yılında malulen emekliye ayrıldım.

Belçika’ya 24 yaşımda geldim şimdi 86 yaşındayım. Ömrümüz daha çok Belçika’da geçti. Çocuklarım burada doğdular, buraya yetiştiler. Çocuklarım temel eğitimini tamamladıktan sonra çalışmaya başladılar. Küçük oğlumun 2 kızı var.

Belçika’ya Geldikten 6 Ay Sonra Eşim vefat Etti

Ben Belçika’ya gelmeden önce Türkiye’de evliydim. Ben buraya geldikten 6 ay sonra eşim vefat etti. İlk eşimden çocuğum olmamıştı. Sonra burada bir evlilik yaptım ve ondan 2 çocuğum oldu. Evim Zwartberg’de ikamet ediyordum. İkinci eşim orada merdivenden kayarak düştü ve vefat etti ve yalnız kaldım. Eski evimde eşimin vefatından sonra hem duygusal ve hem de psikolojik açıdan etkilendim. Evime giremez olmuştum. Ardından oradaki evimi satarak başka bir yere taşındım. Şimdi 2 oğlum var, onlar benimle ilgileniyorlar.

Tuğlacıydım Madenci Oldum

Ben Belçika’ya gelmeden önce tuğlacılık mesleğini yapıyordum. Belçika konusun gündem gelince o işi bıraktım. Belçika’ya gelince hiç bilmediğim bir işe başlamış oldum.

Dosyası Temiz Biriyim.

Belçika’da herhangi bir haksızlığa falan uğramadım. Onlarda benden bir kötülük görmediler. Bu ülkede benim dosyam çok temizdir. Ben bu ülkeden memnunun.

Sıla Yolunda Kıl Payı Kazadan Kurtulduk.

Ben da herkes gibi o sıla yollarında yolculuk yaptım. 4 defa araba ile memlekete gidip geldim. Yollarda çok önemli bir sıkıntım olmadı. Sadece biri seferinde az kalsın ciddi bir kaza geçirecek durum yaşadık. Sağolsun bir tır şoförü yoldan çıkarak bana yol verdi ve o kazayı onun sayesinde atlatmış olduk. Ondan Allah razı olsun.

Ben Kesin Dönüş Yapmak İstedim Ancak Çocuklar İstemediler.

Belçika’da bir süre çalıştıktan sonra kesin dönüş yapmak istemiştim. 70 yılarda memlekette sol sağ çatışmaları vardı. Çocuklarım benim fikrime karşı çıktılar. Bana ‘’baba bizi ateşin içine mi göndermek istiyorsun, baksana memlekette kardeş kardeşi vuruyor’’ dediler. Bizde eşimle birlikte geri dönüş fikrinde vazgeçtik.

Çocuklarım ve Torunlarım Artık Burada Kalıcı Oldular.

Çocuklarımın hepsi şimdi çifte pasaportları var. Torunlar zaten otomatik olarak Belçikalı oluyorlar. Artık geri dönüş işleri hayal oldu. Burada herkesin düzeni var. Bu düzen bozularak artık öyle kolay kolay başka maceralar aranmaz.

Emekli Oldum, Sağlık Sorunları Başladı.

Belçika’da herhangi bir zorluk çekmedim. İyi çalışırdım. İşyerlerinde beni severlerdi. Tabii emekli olunca her şey bitti. Şimdi sağlık sorunları ile uğraşıyorum. Ameliyat oldum, pek dermanım yok. Daha önceleri daha kötü durumdaydım, şimdi biraz daha iyiyim. Hiç yürüyemeyecek durumdaydım.

Eskiden İşaret Dilini Kullanarak Anlaşırdık.

Belçika’da kendimi idare edecek kadar Flamanca öğrendim. İlk geldiğim yıllarda adeta işaret dilini kullanıyorduk. Elle ayakla beden dilini kullanarak anlaşıyorduk. Şimdi bize lazım olan eşyaların isimlerini öğrendik ve öyle istiyoruz.

Torunlarım Artık Türkiye’ye Gitmek İstemiyorlar.

Torunlarımın bugün için burada herhangi bir sorunları yok. Babaları anneleri çalışıyor. Ekonomik açıdan durumları iyi. Sıkıntılı bir durum olursa ben yardımcı oluyorum.

Belediye Yönetimi Ve Dernekler Bizimle İlgileniyor.

Ben Belçika’da herhangi bir dernekte göre üstlenmedim. Ben sadece camiye gidip gelirim. Burada Türk dernekleri ve Belediye yönetimi bizimle ilgileniyor. Evime gelip bir ihtiyacım olup olmadığını soruyorlar. Bazen düşündüğümde ‘İyi ki Belçika’ya gelmişim diyorum.

Burada Eşimin Yanına Gömülmek İstiyorum.

Benim ikici eşim burada vefat etti ve burada toprağa verildi. Onun mezarı burada olduğu için vefat edince beni de çocuklarım burada eşimin yanına defnetsinler istiyorum.