Mehmet Sadık Kocaoğlu

Het is 1943, en in het verre Şanlıurfa-Birecik wordt een jongen geboren. Zijn naam is Mehmet Sadık Kocaoğlu. "Mijn jeugd bracht ik door in Birecik," herinnert hij zich. Zijn ouders gaven hem de kans om naar school te gaan, maar het was zijn vader die hem op zijn twaalfde naar een kleermaker stuurde om het vak van het kleermaken te leren. "Ik leerde het kleermakersvak daar. Tot mijn 30e werkte ik als kleermaker," zegt Mehmet met trots, terugdenkend aan zijn vroege jaren van hard werken en toewijding.

Zijn leven nam een onverwachte wending toen hij zijn militaire dienstplicht vervulde. "Toen mijn commandanten tijdens mijn militaire dienst ontdekten dat ik kleermaker was, namen ze me op in de kleermakerij en voltooide ik mijn dienst door hetzelfde werk te doen." Het was een periode van dienstbaarheid, maar ook van vastberadenheid, want dit zou niet zijn laatste ervaring zijn in de wereld van het werk.

Na zijn dienst keerde Mehmet terug naar zijn geboortestad en trouwde in 1967. “Voor mijn komst naar België was ik getrouwd en had ik twee kinderen,” vertelt hij. Maar het was pas twee jaar later, toen hij een baan had gevonden in België, dat hij zijn vrouw en kinderen naar dit verre land bracht. "Hier kreeg ik nog twee kinderen. Nu zijn ze allemaal getrouwd, hebben kinderen en werk." Zijn gezin was nu volledig geïntegreerd in België, en ondanks de uitdagingen was het geluk aan hun zijde.

Het avontuur in België begon voor Mehmet in november 1974, toen hij, in de bloei van zijn dertig, naar het land van mogelijkheden reisde. Het leven was moeilijk, maar vastberadenheid leidde hem naar werk in een mijn, waar hij vijftien jaar doorbracht. "In de eerste jaren had ik veel moeite met de taal. We zochten altijd een vertaler voor alles wat we deden," zegt hij, terugblikkend op die tijd. De taalbarrière was een obstakel, maar ook een kans voor groei. "Toen de kinderen naar school gingen en de taal leerden, werd het werk makkelijker. Nu is het taalprobleem helemaal verdwenen."

Zijn kinderen volgden een basisopleiding en beroepsopleidingen in België en vonden uiteindelijk werk. Mehmet was trots op hen. "Ik heb mijn kinderen niet gedwongen om het pad van anderen te volgen. Ze kozen zelf de beroepen die ze wilden en volgden daarvoor beroepsopleidingen," zegt hij glimlachend. Het harde werk van zijn kinderen en de investering in hun toekomst bracht een nieuwe generatie van zelfstandige en succesvolle mensen.

Mehmet's reis door België was echter niet zonder uitdagingen. "In 1979 kocht ik een Ford 17M auto en ging daarmee op vakantie," herinnert hij zich. Zonder de moderne technologie van vandaag, volgde hij de route met enkel een lijst met steden en dorpen. "We volgden borden voor steden als Keulen, Frankfurt, Neurenberg." De reis was avontuurlijk, maar gelukkig gebeurde er niets negatiefs onderweg. Mehmet was dankbaar voor het gemak van de Belgische wegen, iets wat hij niet had kunnen ervaren in zijn thuisland.

Er was echter een zware prijs voor zijn succes. “Het moeilijkste aan het leven in het buitenland is niet in staat zijn om je achtergelaten dierbaren te zien,” zegt hij met een verdrietige glimlach. Zijn moeder, vader, broer, zus en vele familieleden waren overleden terwijl hij in België werkte voor zijn brood. "Het verdriet van gemis en het verlies van degenen die je hebt verloren is een pijn die nooit echt verdwijnt."

Na jarenlang hard werken besloot Mehmet in 1987 om terug te keren naar Turkije, vol hoop dat het een nieuw hoofdstuk zou zijn. Maar de realiteit was anders. "We konden ons daar niet aanpassen. Ik verbleef een jaar, maar toen we de orde en het gemak die we in België hadden, daar niet konden vinden, werden we ongelukkig," zegt hij met een zucht. Het leven in Turkije bleek veel moeilijker dan hij had verwacht, en uiteindelijk keerde hij met zijn gezin terug naar België.

"Als ik nu terugkijk, zeg ik: gelukkig ben ik naar België gekomen," zegt Mehmet. België had hem de kansen gegeven die hij nooit in Turkije had kunnen realiseren. "Hier heb ik een huis, een auto, ik ben gepensioneerd, ik heb mijn kinderen opgevoed, ze zijn getrouwd en hebben werk." Hij kijkt terug op de jaren van strijd met dankbaarheid. "We zijn dankbaar voor onze huidige situatie en gaan ons leven verder."

Maar er is één ding dat Mehmet altijd dwarszat: "Een groot deel van het geld dat ik verdiende werd afgenomen door mijn familieleden. Mijn broers en zussen, vooral, hebben de hulp en het geleende geld dat ik hen gaf, niet terugbetaald." Dit was een bitter verlies voor hem. Ook zijn bezittingen in Turkije gingen verloren aan oplichters zoals Kombasan, iets dat hem diepe pijn deed.

Ondanks deze tegenslagen is Mehmet altijd met een positief vooruitzicht blijven kijken naar het leven. "Racisme en discriminatie komen voor in elk land," zegt hij, "maar ik ben in dit land veel meer goede mensen tegengekomen." Zijn leven in België was niet perfect, maar de vriendschappen die hij had opgebouwd, waren waardevol. "Ik heb geen koffieleven. Ik ben een huiselijk persoon. Ik hecht veel waarde aan familierelaties." De Beringen Music Club had een speciale plaats in zijn hart, waar hij samen met goede vrienden deelnam aan evenementen en zelfs zijn steentje bijdroeg door çiğ köfte te maken voor de gemeenschap.

Nu, na jaren van hard werken en opoffering, reflecteert Mehmet op zijn leven met de woorden: “Als mijn tijd ooit komt, wil ik dat mijn kinderen me begraven zoals ze willen. Voor mij is de aarde gewoon aarde. Wat voor ons is bestemd, zullen we zien.” Het leven van Mehmet Sadık Kocaoğlu in België is het verhaal van een man die doorzet, zijn dromen najaagt en ondanks de ontberingen altijd zijn waardigheid heeft behouden. Hij is dankbaar voor alles wat hij heeft bereikt. België is voor hem zijn thuis geworden, de plek waar hij zijn kinderen heeft opgevoed, waar hij zijn doelen heeft gerealiseerd, en waar hij zijn nieuwe leven heeft opgebouwd.

MEHMET SADIK KOCAOĞLU / BERİNGEN

Ben 1943 yılında Şanlıurfa-Birecik’te doğdum.

Benim çocukluğum Birecik’te geçti. Orada önce İlkokulu okudum. Sonra babam beni 12 yaşlarında sanat öğrensin diye bir terzinin yanına verdi. Terzilik mesleğini orada öğrendim. 30 yaşına kadar terzilik yaptım. Bu arada askerlikte de terzi olduğumu öğrenince komutanlarım beni terzihaneye aldılar ve orada da aynı işi yaparak görevimi tamamladım.

Ben askerliği bitirdikten sonra memlekete geri döndüm. Birkaç yıl sonra 1967 yılında evlendim. Belçika’ya gelmeden önce evli ve 2 çocuk sahibiydim.

Belçika’ya gelip iş sahibi olduktan 2 yıl sonra Türkiye’ye giderek eşimi ve çocuklarımı alıp buraya geldim. Burada 2 çocuğum daha oldu. Şimdi hepsi evli çocuk sahibi oldular, işleri güçleri var.

Ben 30 yaşlarında Belçika’ya gelmiştim. 1974 Kasım ayında geldim ve işçi olduktan sonra burada 15 yıl kadar maden ocağında çalıştım.

Benim Belçika maceram çok ilginçtir. Askerlik sonrası memleketimde bir terzihane açmıştım. Ancak ne kadar çalışırsan çalış gelir gideri karşılamaz olmuştu. İnsanların yeterli gelirleri olmadığı için yaptırdıkları işin karşılığını zamanında ödemede zorluk çekiyordu. Bu durum bizim işimizi zorlaştırıyordu. Geçimimizi sağlamak için yeterli para kazanamıyorduk.

Ben yurtdışına çıkmaya karar verdikten sonra 10 yıl boyunca fırsat kolladım. Ağabeyim burada işçiydi. Onun yardımıyla önce turist olarak buraya geldim ve işçi oldum.

İlk yıllarda dil konusunda çok zorluk çektim. Her işimize bir tercüman arıyorduk. Mahkeme, doktor, iş yeri her yere bir dil bilen ile gitmek zorundaydık. Çocuklar biraz okula gidip dil öğrenince işimiz kolaylaştı. Şimdi ise dil sorunu hepten kalktı. Her yerde artık bizim dilimizi bilen bir temsilcimiz var. Bizde biraz Flamanca öğrendik ve hayat bizim için kolaylaştı. Buraya aslında ilk gelenler bizden daha çok zorluk çekmişler. Örneğin bir yumurta almak için tavuk taklidi yapanları anlatırlardı.

Çocuklarım Belçika’da temel eğitim ve meslek bölümleri okuyarak iş sahibi oldular. Şimdi hepsinin durumu iyidir. Çocuklarımı herhangi bir konuda başkalarını göstererek zorlamadım. Yapmak istedikleri mesleği kendileri seçtiler ve o doğrultuda meslek eğitimi aldılar.

1979 yılında bir Ford 17M araba almıştım, onunla izine gittim. Ben arabaları takip ederek yol bulurdum. Bir bagajlı araba görünce tamam doğru yoldayız derdim. O zamanlar telefon yoktu. Elimizde yol güzergahını anlatan bir liste olurdu. Ona bakarak şehir şehir, kasaba kasaba takip ederek giderdik. Köln, Frankfurt, Nürnberg öyle şehir levhalarını takip ederek ilerlerdik. Çok şükür o yollarda başıma olumsuz bir şey gelmedi, biz kaza falan yaşamadım.

Gurbetin en zor yanı geride bıraktıklarını görememek, hasret acısı ve kaybettikleriniz. Ben burada ekmek mücadelesi yaparken, annem, babam, erkek kardeşim, kız kardeşim ve birçok yakınım vefat ettiler.

Elbette gurbete çıkan her bireyin bir hedefi olur. Benim de kendime göre hayallerim vardı. Bugün için çok şükür durumum iyidir. Hem kendimin, hem tüm aile bireylerinin istikbalini kurtarmış oldum. Memlekette kalsam rahat bir düzen kurmak için fazla bir şansım olmazdı. Burada emeğimizin karşılığını aldık. Memlekette çok çalışıyorduk ama emeğimizin karşılığını alamıyor huzursuz oluyorduk. Burada evimiz oldu, düzenli maaşımız var, her türlü ihtiyaçlarımızı karşılayabiliyoruz. Memlekette de gittiğimiz zaman kalacağımız güzel bir evimiz var. Bundan daha güzel ne olabilir?

Bir ara Türkiye’ye kesin dönüşü denedim. 1987 yılında gurbetçilik canıma tak demişti, memlekete geri dönüp orada yaşamak istemiştim. Çocuklarla birlikte Türkiye’ye gittik ancak oraya intibak edemedik. 1 yıl kaldım fakat Belçika’daki düzen ve kolaylıkları orada göremeyince mutsuz olduk. Sonra ailece tekrar Belçika’ya geri döndük. Yıllarca burada yaşayan buranın hayat şartlarına alışan birinin tekrar Türkiye’ye geri dönüp orada yaşaması çok zor oluyor.

Ben bugün geri dönüp baktığımda iyi ki Belçika’ya gelmişim diyorum. Türkiye’de hayal bile edemeyeceğim imkanlara burada kavuştum. Burada evim oldu, arabam oldu, emekli olduk, çocuklarımı yetiştirdim, evlendirdim, iş güç sahibi oldular. Bugünkü durumumuza şükredip hayatımıza devam ediyoruz.

Benim şahsen aklıma gelince üzüldüğüm tek bir konu var. O da kazandığım paranın önemli bir bölümü yakınlarım tarafından gasp edildi. Kardeşlerim özellikle onlara yaptığım yardımları, borç paraları geri ödemediler. Sonra memlekette olan mülklerimi satıp buraya taşıdım. Onları da kombasan gibi sahtekarlara kaptırdık.

Irkçılık ayrımcılık her ülkede oluyor. Kendi doğduğumuz büyüdüğümüz ülkede bile insan haksızlığa uğrayabiliyor. Ben bu ülkede daha çok iyi insanlarla karşılaştım. Benim kahve hayatım yoktur. Evcil bir insanım. Aile ilişkilerine çok değer veririm. Çok değerli dostlarım arkadaşlarım var.

Belçika’da Türk toplumu tarafından kurulan dernekler iyi işler yapıyorlar. Hem topluma hizmetleri oluyor, hem de toplumumuzun, kültürümüzün tanıtımını yapıyorlar. Benim için Beringen Music Club’ün ayrı bir yeri var. Başkan İsmail Erdoğdu ile çok yakın dostluğum var. Bir etkinlik olduğu zaman mutlaka gider katılırım. Bu etkinliklere ben de katkı sunmaya çalışırdım. Birçok defa çiğ köfte yapmışlığım vardır.

Bir gün hak vaki olursa beni çocuklarım nasıl isterlerse öyle defnetsinler. Benim için toprak topraktır. Kaderimizde ne varsa onu göreceğiz. Benim burada defnedilen 2 torunum var. Onları bir araba kazasında kaybetmiştik. Artık burada da yıllardır yaşıyoruz. Burası da bize vatan oldu.