...

Ben Şeref Vuran, 1963 yılımda Emirdağ'da doğdum.  Belçika'ya 1972 yılının Şubat ayında geldik. Aile birleşimi olarak geldim. İlk babam geldi, sonra da bizi yanına aldı. Ben Belçika'ya geldiğimde 8 yaşandayım, bugün ise 61 yaşındayım. Biz  Namur 'un  1000 nufüslu küçük bir köy olan Mazy köyüne geldik. Bu köyde Yabancı azdı, genelde Belçikalar vardı. Babam bizi Mazy ilkokuluna yazdırdı. Ben haliyle Türkiye'de ilkokul ikinci sınıf'tan  ayrılıp buraya geldiğim için okuma yazmayı biliyordum.

Okula başladığım ilk gün beni bir sınıfa aldılar. O gün benim unutma yacağım bir gündür. Sınıf öğretmenimiz beni yanına aldı. Fransızca olarak benim kim olduğumu sınıf arkadaşlarıma tanıttıktan sonra önüme bir kitap açarak onu okumamı istedi. Ben işaret ettiği yeri okurken kendimden o kadar memnun ve emin okuyordum ki bütün sınıfdaki çocuklar gülmeye başladı.

Öğretmenim benden durmamı isteyince durdum ve Nerde yanlış yaptığımı kendi kendime anlamaya çalıştım. Daha sonraları Fransızca 'yı öğrendikten sonra anladım ki ben Fransızca 'yı Türkçe gibi okuyormuşum. Sınıf arkadaşlarım bana onun için gülüyorlarmış.

 Ailenin en büyük çocuğu olduğum için benim sırtımda daha büyük bir yük vardı. Çünkü babam çalışıyordu, annem ev hanımıydı, biz altı kardeşlik o zaman. Eve gelen bütün evraklarla ve kağıtlarla  benim ilgilenmem gerekiyordu. Bu yüzden Belçika'ya geldikten 3 ay sonra Fransızca'yı söktüm.Önce şunu belirtmek istiyorum. Biz Mazy köyünde üç yıl yaşadık. Yaşadığımız 3 yıl içinde  bizim evimize o dönemde turist diye adlandırdığımız insanlar geliyordu. 1972 yılında Emirdağ'dan  çok sayıda bekar (Ailesi Türkiye'de olan) insanlar geliyordu.

Bizim evimizde hiç unutmam  15 tane turist erkek kalıyordu. Bu gelen turistler bir iki günük misafir değillerdi. Neticede babamın akrabalarıydı. Kendilendilerine bir iş, bir yer buluncaya kadar bizde kalıyorlardı. İlk gelen aileler bu şekildeydi hepsi. başka gidecekleri bir yer yoktu ve o zaman öyleydi.  Annem, Babam var, biz altı çocuk, 15 tane büyük erkek. Bunların yemeği var. Çamaşırı var ve bugünkü gibi o zamanlar otomatik çamaşır makineside yok. Annem onların yemeğini yapardı, çamaşırlarını yıkardı.

O dönemlerde ben okula gidiyorum. Okul sabah 8.5'da başlardı.  Okul dan çıktıktan hemen sonra bizde kalan turistleri Babamla bir gün öncesinden belirle diğimiz fabrikalara iş gezmeye götürürdüm. Fabrikaları teker teker gezerek iş olup olma dığını sorup, işçi ihtiyacı olan yerlere işe aldırıyordum. Tabiki o zamanlar bana en çok harçlık verenlere öncelik tanıyordum. Bu böyle 1975 yılına kadar devam etti.Bu süreçte bizim çevremizde Türk olmadığı için Mazy köyünde Fransızca'yı iyice öğrenmiştim. Ondan sonra 1975 yılında biz Brüksel 'e taşıdık. Brüksel'deki Türk çocuklarından daha iyi Fransızca konuşabiliyordum.

Valla ben ilk iş hayatımdan önce zorluk çekmedim. Ben kesinlikle ne bir ırkçılık yaşadım, ne de bir kötü bir anım oldu. Çünkü  sebebi de çok basit. Ben ve birkaç arkadaşımız vardı. Biz o dönemler Brüksel'deki Kahvehaneler de, herkesin evraklarını, mektuplarını okuyor, yatıracakları vergileri, yapacakları işleri anlatıyorduk, bir nevi bugünkü  sosyal servis  görevi yapıyorduk.

Yani vatandaşın bütün sorununlarıyla ben ve birkaç insan vardı, biz ilgileniyorduk. Ondan dolayı ben hiçbir sıkıntı çekmedim. Ondan sonra iş hayatıma başladım ve kesinlikle ne bir ırkçılık, ne bir şey. Benim bir zorluk çekmediğimin sebebi büyük bir ihtimalle de Mazy köyünde 3 yıl  yaşadığımızdan dolayıdır. Oysa mesela benim kadar şanslı olmayanlar vardı o zamanla mesela gelmiş Saint Josse ve Schaerbeek'e yerleşmiş ve hep Türkler arasında kalmış. O insanlar fazla entegre olamamışlar

Ben 1984 yılından beri işinsanıyım. Ben hiç bir emirdağlı2nın yapmadığı Balık sektöründeyim. Yıllar önce 96 yılında  Fransızlarla ortak Fas'a, gittim, yatırım yaptım. Uluslararası fuarlara katıldım. Belçika'yı ve ülkemizi temsil ettim. Ve bugün de hala o işi yapıyorum. Bugün ki iş yerimde Bulgaristan'da.

 İşte o dönem buradaki arkadaşlar kendi aralarında bir vakıf kurma kararı vermişler. Benim de hoşuma gitti. Evet biz böyle bir vakıf kurduk. Kurmuş olduğumuz vakıf başarısızlıkta sonuçlandı. Bugün buradaki olan bir sürü dernekler gibi başarısız. Ve bu başarısızlığı ben kendi çapımda analiz ettim. Şunu gördüm ki Her vakıfın, her kuruluşunun arkasından bir parti var.

Belçika  sizinde bildiğiniz gibi sosyal bir ülke. O kadar sistem çok güzel kurulmuş ki somaj(İşsizlik ödeneği) var, mütüvel (hastalık ödeneği)var.  Ne bileyim insanlar saf. Şunu da örnek vereyim biz Brüksel'e gelmeden önceki köyümüzdeki fırıncı bizim alacağımız ekmeği biz evde olalım olmayalım penceremize bırakırdı.  Annem'de onun parasını pencereye bırakırdı. Adam gelirdi ekmeğini bırakırdı, parasını alıp giderdi. Ondan sonra Türklerin bir değeri vardı, yabancıların bir değeri vardı.  O dönem çok iyiydi, maalesef ilk geldiğimiz yıllardaki kabulü Belçikalılar tarafından artık görmüyoruz. Bunun da sorumlusu Belçikalılar değil, bizleriz.

Unutamayacağım oraylarından bir tanesi. Avenue Paul Deschanel'de oturuyordum. Bir gün garajımın önüne bir tane Belçikalı arabasını park etmiş. Kendisine benim garajımın önüne arabayı park ediyorsun?  Aracını çekmezsen Polis .ağıracağım diye söyledim. Ben Belçikalı 'yı tanıyorum. Sosyal yardım (CPAS) alan bir adam. Bana cevabı  'Pis yabancı memnun değilsen ülkene dön' oldu. Oysa o adamla benim aramda çok büyük fark vardı. Neticede ben Belçika hümetine vergi veren bir iş adamıydım. O da kızılaydan yardım alan bir adamdı.Ama Adam haklıydı o Memleketindeydi. Ben kendi memleketimde değildim.  Bana orada ne kadar entegre olsakda bir yabancı olduğumu hatırlattı. O dönem benim Belçika'da 45,  Fas'ta  600 tane işçim vardı. Dolayısıyla Belçika hümetine o adamdan daha çok katkı yapıyordum. Ve o adamın bana söylediği beni düşündürdü ve üzdü.

Belçika Türk Toplumuna vermek istediğim mesaj, biraz öncede bahsettiğim gibi birbirimizden çok kopuğuz. Nasıl nasıl birleşmemiz lazım. Burada geniş katılımlı oluşturulacak bir çatı kuruluşuna Türkiye'deki ve buradaki siyasi partileri karıştırmadan apolitik olarak örgütlenmemiz lazım. Belçika öyle bir ülke ki gençlerimizin Üniversite eğitimi lamaları için yüksek ücretler ödemelerine gerek yok. Çocuklardan, Gençlerden rica ediyorum. eğitime önem versinler, okusunlar. Neticede temizleik firmalarına baktığımızda Türk ve Arap kökenliler çoğunlukta. Oysa Ofilserde, Bürolarda çalışan sayımız çok az. Bizim artık ofislerde çalışmamız lazım.Çünkü Belçika'ya geleli 60 yıl olmuş.