Hüseyin Akyil werd geboren op 20 februari 1959 in Kayseri, Turkije. Zijn jeugd was gelukkig, omringd door familie. “Mijn vader werkte als mijnwerker in België. Mijn moeder, grootvader en grootmoeder woonden samen met ons in het dorp. Ik had geen klachten over mijn kindertijd,” zegt Hüseyin. Het was een tijd waarin hij zich nooit eenzaam voelde, zelfs niet met zijn vader ver weg in België. “Omdat we bij onze ouderen woonden, voelden we ons niet eenzaam. We waren met veel mensen in het dorp, dus het was niet zoals het missen van mijn vader of zoiets,” legt hij uit.

Hüseyin zelf had nooit veel interesse in school. “Ik hield nooit van school en ik hou er nog steeds niet van. Ik weet niet waarom, maar het is gewoon zo,” zegt hij eerlijk. Ondanks zijn eigen afkeer van het onderwijs, wilde hij wel dat zijn kinderen naar school gingen, hoewel ze niet veel meer studie-enthousiasme hadden dan hij. “Toch wilden we dat onze kinderen naar school gingen, maar zij hebben ook niet veel gestudeerd,” vertelt Hüseyin, als een knipoog naar het feit dat ook de nieuwe generatie hun eigen weg heeft gekozen.

In 1973 vertrok Hüseyin naar België en begon daar zijn opleiding in de mijnwerkersschool, die hij tot 1976 volgde. "In 1976 begon ik in de mijn te werken en stopte daar in 1984. Daarna werd ik vroegtijdig gepensioneerd,” zegt hij. Na zijn werk in de mijnen stapte hij over naar de draaiwerkindustrie, waar hij tot 2000 werkte. “Sinds 2000 begon ik in de draaiwerkindustrie te werken. Ik heb dit werk 15 jaar gedaan. Nu zetten mijn kinderen deze werkplaatsen voort,” zegt Hüseyin, trots op de erfenis die hij heeft achtergelaten voor zijn kinderen.

Ondanks zijn eigen gebrek aan enthousiasme voor school, hecht Hüseyin veel waarde aan de opleiding van meisjes, vooral als het gaat om hun toekomst. “Het is goed als meisjes studeren. Ik ben de enige zoon in mijn gezin, ik had twee zussen. Eén van mijn zussen leeft nog, de andere is overleden. Ik heb nu vijf kleinkinderen. Ik hoop dat hun situatie anders zal zijn,” vertelt Hüseyin. Hij is blij om te zien dat twee van zijn kleinkinderen meisjes zijn die goed hun opleiding volgen. “Vooral voor meisjes vind ik het belangrijk dat ze studeren. Ze kunnen ambtenaar worden of werken op een kantoor, wat goed zou zijn,” zegt hij.

Hüseyin beschouwt België als een land van mogelijkheden, in tegenstelling tot de beperkingen die hij in Turkije zag. “In België zijn er meer kansen dan in Turkije. Onze kinderen zouden van deze mogelijkheden gebruik moeten maken. Wie wil studeren, kan dat doen; wie een bedrijf wil opstarten, kan dat doen,” zegt Hüseyin. Hij is ervan overtuigd dat zijn kinderen en kleinkinderen het voordeel van hun nieuwe thuis kunnen benutten.

Als enige zoon werd Hüseyin opgevoed in een beschermde en comfortabele omgeving. “Ik ben als enige zoon opgegroeid in een heel comfortabele omgeving. Alles wat ik wilde, werd voor mij gedaan. Zelfs nu nog behandelen mijn ouders me alsof ik een klein kind ben. Ze doen alles voor me en zeggen nooit nee tegen mij. Moge Allah hen zegenen,” zegt Hüseyin, met een glimlach en veel dankbaarheid voor de zorg die hij heeft ontvangen.

Tot slot heeft Hüseyin advies voor de jongere generatie, vooral zijn kinderen en kleinkinderen. “Het belangrijkste advies dat ik mijn kinderen wil geven voor de toekomst is dit: ze moeten hun tradities en gebruiken niet vergeten. Ze moeten respect hebben voor de wetten en mensen van het land waarin ze wonen. Ze moeten hun religie en taal behouden en levend houden. Ze moeten loyaal zijn aan hun staat en niet vergeten dat ze burgers van de Republiek Turkije zijn,” zegt Hüseyin, met de nadruk op het belang van culturele identiteit en respect voor de samenleving waarin ze zich bevinden.

HÜSEYİN AKYİL

BERİNGEN

Ben 20 Şubat 1959 Kayseri doğumluyum. Türkiye’de ortaokul 1.inci sınıfa kadar okudum.

Babam Belçika’da maden işçisi olarak çalışıyordu. Annem ve dedem, babaannemlerle birlikte köyde yaşıyorduk. Çocukluk döneminden bir şikâyetim yoktu. Büyüklerimizin yanında yaşadığımız için bir yalnızlık duygusu hissetmedik. Köyde çok kalabalıktık. Öyle baba özlemi gibi bir şeyim olmadı.

Ben Hiç Okulu Sevmedim

Ben okulu hiç sevmedim, yine de sevmiyorum. Neden olduğunu bilmiyorum ama böyle. Ancak çocuklarımın okumasını istedik, fakat onlarda okumadılar.

Ortaokul eğitimini bıraktım ve 1973 yılında Belçika’ya geldik. Burada 1976 yılına kadar maden meslek okuluna gittim.

Babam Gibi Maden İşçisi Oldum

1976 yılında Maden Ocağına girdim ve 1984 yılında maden ocağında çalışmayı bıraktım. Ardından malulen emekli oldum.

2000 yılından itibaren döner işlerine başladım. Bir 15 yıl bu işi devam ettirdim. Şimdi bu iş yerlerini çocuklar devam ettiriyor.

Kız Çocukları Okursa İyi Olur

Ben evin tek oğluyum, iki kız kardeşim vardı. Biri hayatta, diğeri vefat etti. Şimdi 5 tane torunum var. İnşallah onlarda durum farklı olur. Büyük torunlarımın ikisi kız çocuğu. Şu anda eğitimleri iyi gidiyor. Özellikle kız çocuklarının okumaları bence önemli, bir memur olurlar, bir dairede çalışırlar, iyi olur elbette.

Bu Ülke Fırsatlar Ülkesi

Belçika’da Türkiye’den daha çok fırsat var. Çocuklarımız bu imkanlardan yararlanmalı. Okumak isteyen okuyabilir, iş kurmak isteyen iş kurabilir.

Ben tek bir erkek çocuk olarak yetiştim Çok rahat ortamlarda büyüdüm. Her istediğim yapıldı. Şimdi bile beni annem babam ufak çocukmuşum gibi severler. Bir dediğimi ikilemezler. Allah onlardan razı olsun.

Yeni Nesiller Saygılı ve İnançlı Olsunlar

Çocuklarımıza geleceğe yönelik en önemli tavsiyem şudur. Öncelikle örf ve adetlerinden uzak durmasınlar. Yaşadıkları ülkenin kanunlarına, insanlarına saygılı olsunlar. Dinlerini ve dillerini yaşasınlar, yaşatsınlar. Devletlerine sahip çıksınlar. Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olduklarını unutmasınlar.