Jacops Flaurent werd geboren in Beringen op 5 oktober 1947, en op 5 oktober van dit jaar vierde hij zijn 77ste verjaardag. Het verhaal van Jacops is er een van werk, veerkracht en verbondenheid met verschillende culturen, iets wat zijn leven in Beringen-Mijn gekarakteriseerd heeft.

Zijn afkomst is bijzonder: “Mijn moeder heeft de Poolse nationaliteit en mijn vader is Belg,” vertelt Jacops. “Ze werden verliefd op elkaar en zijn getrouwd. Samen hadden ze vijf kinderen.” Deze multiculturele achtergrond heeft altijd een rol gespeeld in zijn leven. Jacops groeide op in een omgeving waar verschillende nationaliteiten zich met elkaar vermengden, wat hem op jonge leeftijd al in contact bracht met verschillende culturen.

Jacops begon al vroeg met werken. “Mijn eerste werkervaring was in een schoenenfabriek in Nederland, waar ik twee jaar heb gewerkt. Daarna ben ik in de koolmijn gaan werken.” Het was zwaar werk, maar Jacops hield vol. "Ik heb tot mijn 25ste in de mijn gewerkt, in totaal 9 jaar, plus 1 jaar legerdienst," zegt hij. Het was echter niet alleen werk dat zijn leven tekende. Na deze jaren in de mijn werd Jacops ziek, en na een medische ontdekking werd vastgesteld dat hij autisme had. Sindsdien is hij invalide, maar blijft hij actief binnen zijn gemeenschap.

In Beringen-Mijn, waar Jacops woont, zijn veel mensen met een migratieachtergrond. “Ik woon in Beringen-Mijn, waar veel Turkse mensen wonen,” zegt hij. “Ik ga vaak naar de Italiaanse barak om bij te praten. Daar is een Turkse meneer die vaak kaarten speelt. Soms spelen we samen biljart.” Het zijn zulke ontmoetingen die Jacops’ dagelijks leven verrijken. De onderlinge verbinding tussen verschillende culturen in zijn buurt heeft hem altijd aangetrokken.

Vrije tijd is voor Jacops een gelegenheid om zijn sociale contacten te onderhouden. “Ik ga vaak naar het Inloophuisje in Beringen-Mijn. Het is een fijne plek om tijd door te brengen. Je kunt daar de krant lezen en boeken lenen,” vertelt Jacops. Hij heeft zelfs de sleutel van de brievenbus gekregen, zodat hij deze zelf kan legen. Het Inloophuisje is een plaats waar mensen van verschillende achtergronden samenkomen. “Er komen ook Turkse mensen naar het Inloophuisje, en ik ken veel Turkse mensen in de buurt. Daarnaast ga ik vaak naar de Unie van Actieve Verenigingen om de krant te lezen en een praatje te maken met anderen,” zegt hij.

Jacops heeft ook veel verhalen over zijn moeder, die uit Polen kwam en zich in België vestigde. “Mijn moeder had veel Poolse vrienden die bij haar kwamen praten, waardoor ze zich niet eenzaam voelde,” herinnert hij zich. Zijn moeder werkte eerst in Balen, maar stopte met werken toen zij voor de kinderen moest zorgen. “Ze had niemand om op ons te laten passen,” vertelt Jacops. Haar keuze om in België te blijven, was niet altijd eenvoudig. “Mijn grootvader is met de kinderen terug naar Polen gegaan omdat het werk in de mijnen te zwaar en gevaarlijk was. Sommige mensen blijven in België, maar voor anderen is het moeilijk om zich thuis te voelen in een vreemd land. Mijn moeder koos ervoor om in België te blijven, omdat ze verliefd was op mijn vader.”

Jacops zelf heeft, hoewel hij niet getrouwd is, ook wel romantische gevoelens gekend. “Toen ik jong was, werd ik verliefd op een Turks meisje op school,” zegt hij. “Ik durfde het niet aan haar ouders te vertellen. Zij waren onze buren en kwamen ons vaak helpen als we iets nodig hadden.” Zijn persoonlijke ervaring benadrukt hoe belangrijk het is om goed te klikken met je partner, ongeacht culturele achtergrond. “Mijn broer is getrouwd met een Thaise vrouw. Het is belangrijk dat het tussen koppels goed klikt om gelukkig te zijn,” voegt hij eraan toe.

In Beringen leeft Jacops in harmonie met zijn buren van verschillende nationaliteiten. “In Beringen leven we in vrede,” zegt hij trots. Dit gevoel van verbondenheid in een multiculturele gemeenschap is iets wat hij bijzonder waardeert. Jacops begrijpt als geen ander hoe waardevol het is om met respect en openheid naar elkaar toe te stappen, ongeacht afkomst of achtergrond.