Mesude Akyıl werd geboren op 3 maart 1933 in het dorp Karaşıh, in het district Felahiye, provincie Kayseri, Turkije. Haar jeugd was een leven van hard werken op het land, samen met haar schoonfamilie. "We werkten samen op het land, met de gewassen. We hadden een auto, wijngaarden, en een tuin," vertelt Mesude. "We waren hardwerkende mensen, en ons leven was goed georganiseerd." Ze was bedreven in het gebruik van de zeis en werkte met de handen in het gras. "Ik was erg goed in het werken met de zeis, ik had ervaring in het hakken van gras, ik vulde de wagens met ladingen en maakte ze leeg."

Mesude's leven nam een wending toen ze trouwde en haar man naar Europa vertrok. "Ik trouwde en wachtte twee jaar op mijn man, omdat hij naar het leger moest," herinnert ze zich. Nadat haar man naar Europa was vertrokken, kwamen er nieuwe kansen voor hun toekomst. "Toen kwam de kans om naar Europa te gaan, en ik wachtte," vertelt Mesude. Gedurende deze tijd woonde ze met haar schoonouders, schoonmoeder en twee schoonbroers in hun huis. Haar schoonvader was een belangrijke persoon in haar leven. "Mijn schoonvader was een zeer waardevol persoon," zegt ze, terwijl ze met respect terugkijkt op de tijd die ze samen doorbrachten.

De jaren gingen voorbij, maar Mesude bleef geduldig wachten op de gelegenheid om samen met haar gezin naar Europa te verhuizen. "Na dat mijn man naar Europa ging, kwam hij af en toe terug, maar altijd voor slechts twee maanden," zegt ze. Uiteindelijk, in 1973, werd het tijd om hun situatie te veranderen, vooral met het oog op de toekomst van hun kinderen. "Het werd tijd om onze situatie te veranderen voor hun toekomst, en we besloten naar hier te komen," legt ze uit.

Het was geen gemakkelijke beslissing. Mesude vertelt dat het moeilijk was om haar kinderen in Turkije op te voeden, vooral omdat er geen vervolgonderwijs was nadat ze de basisschool hadden afgerond. "Mijn kinderen voltooiden de basisschool in het dorp, maar daarna was er geen vervolgonderwijs," zegt ze. Ze stuurde één van haar kinderen naar Kayseri voor een jaar, maar maakte zich veel zorgen. "Ik maakte me veel zorgen. Het was moeilijk om een klein kind ver weg op school te hebben," vertelt ze. Achteraf gezien had ze zelfs spijt van die beslissing. "Ik was later zelfs spijtig dat ik het deed," zegt Mesude met een gevoel van terughoudendheid.

Met de groeiende gezinsuitgaven werd het financieel steeds moeilijker. "Economisch gezien nam ons gezin toe en onze uitgaven stegen. Het werd te moeilijk om het te beheren," zegt ze. Onder deze omstandigheden besloot het gezin naar België te verhuizen, in de hoop de familie weer samen te brengen en een betere toekomst voor hun kinderen te creëren.

Toen Mesude en haar gezin voor het eerst naar België kwamen, waren ze praktisch zonder bezit. "Toen ik hier voor het eerst aankwam, hadden we helemaal niets. We huurden een huis, maar we hadden niets. Alleen de kleding die we in onze koffers hadden," vertelt ze. Haar man werkte aanvankelijk niet, en ze hadden geen inkomen. "Dus begon ik zelf te werken om hier een leven op te bouwen," zegt Mesude. Het was een zware tijd, maar Mesude en haar man werkten hard om hun leven in Beringen op te bouwen.

Vandaag de dag kijkt Mesude met trots terug op wat ze samen met haar gezin heeft bereikt. "Zo zijn we gekomen waar we nu zijn. Ik ben erg tevreden met mijn kinderen. Door naar België te komen, hebben we hun toekomst veiliggesteld," legt ze uit. Haar kinderen zijn goed opgevoed en hebben hun plaats gevonden in de samenleving. "Ze zijn respectvol en verantwoordelijk, en hebben hun plaats in de maatschappij gevonden," vertelt Mesude.

En ook haar kleinkinderen volgen dit pad. "Nu zijn ook mijn kleinkinderen hetzelfde," zegt ze met trots. Mesude is gelukkig dat haar kinderen geen problemen hebben gehad in België. "Ik heb gelukkig nooit iets meegemaakt in België dat me verdrietig maakte," zegt ze opgelucht. "Als mijn kinderen hier iets fout hadden gedaan of in de problemen waren gekomen, zou ik erg verdrietig zijn geweest. Maar ik ben blij dat dit niet is gebeurd."

Mesude heeft haar leven gewijd aan haar familie, en het harde werk heeft zich uiteindelijk beloond. "Wat kan ik nog meer wensen?" vraagt ze zich af, terwijl ze met een glimlach terugkijkt op alles wat ze heeft bereikt. Haar reis van Turkije naar België is een verhaal van doorzettingsvermogen, geduld en de liefde voor haar gezin, die haar altijd heeft geholpen om de moeilijkste tijden door te komen en uiteindelijk de toekomst voor haar kinderen en kleinkinderen veilig te stellen.

Ben 3 Mart 1933 Kayseri İli Felahiye İlçesi Karaşıh köyü doğumluyum.

Evlendim 2 yıl sonra eşim askere gitti. Sonra Avrupa işi çıktı onu bekledim. Evimizde kaynatan, kaynanam ve iki kayınım vardı.

Onlarla köyde ekin işlerinde çalıştım. Arabası vardı, bağımız vardı, bostanımız vardı, çok sağlam iyi çalışan insanlardık. Düzenimiz böyleydi. Ben çok iyi tırpan çalardım, tığ savururdum, arabanın çekenlerini yüklerdim, onları boşaltırdım.

Beni büyüklerim hiç incitmezlerdi. Ben de hiç itiraz etmezdim. Onu yaparım bunu yapamam demezdim, iyi çalışırdım. Böyle geçti yıllarımız. Eşim Avrupa'ya gittikten sonra, arada bir gelir 2 ay durur geçer giderdi. 1973 yılına kadar Türkiye'de bekledim. Sonra çocuklar büyüdü. Çocukların geleceği için düzenimizi bozduk ve buraya geldik. Çocuklarım köy yerinde ilk okulu bitirdiler, sonra devamı olmadı. Sadece birini 1 yıl Kayseri'ye gönderdim ama çok huzursuz oluyordum Gözden ırak bir yerde küçük bir çocuk okutmak çok zordu. Sonra yolladığıma pişman oldum.

Ekonomik yönden de sayımız arttıkça masrafımızda arttı. Baş edemez oldum. Bu şartlar altında Belçika'da aileyi birleştirme kararı aldık ve buraya geldik. İlk geldiğim zaman bir ev tutuldu ancak hiçbir şeyimiz yoktu. Sadece bir valizin içindeki çamaşırımız vardı. Benim çocuklarla geldiği zaman eşimde çalışmıyordu. Paramız yoktu. Burada bir düzen kurmak için ben de çalışmaya başladım.

İşte böyle geldik bu günlere. Çocuklarımdan çok memnunum. Belçika'ya gelerek çocukların istikbalini kurtarmış olduk. Şimdi burada kocaman bir aile olduk. Ya orada kalsaydın nasıl olacaktı? Belçika'da çok şükür beni üzen bir şeyle karşılaşmadım. Burada çocuklarımın başına bir şey gelse, bir kötü harekette bulunsalardı çok üzülürdüm.

Böyle bir durum ile karşılaşmadığım için çok mutluyum. Çocuklarım çok temiz yetiştiler. Saygılı, sorumlu bir insan olarak toplumda yerlerini aldılar. Şimdi torunlarım da öyleler. Ben daha ne isteyebilirim ki.