Mustafa Babayiğit was 40 jaar oud toen hij in 1964 naar België kwam. Sommige landen in Europa zochten mijnwerkers uit het buitenland. De Belgische overheid wilde arbeiders uit Turkije voor werk in de mijnen. Mustafa Babayiğit schreef zich in bij het Turkse consulaat. Eerst meldde hij zich aan voor Duitsland, maar het contingent voor arbeiders daar was al vol. Daarom werd hij op de lijst voor België geplaatst. Hij was bang omdat hij niet wist hoe het daar zou zijn, maar ze vertelden hem dat België mooier was, als een groen dorp, en dat hij zich daar meer op zijn gemak zou voelen. Ze zeiden dat hij er tevreden mee zou zijn.

Hij nam een vliegtuig van Istanbul naar Brussel, België. Toen hij aankwam, zei hij: "Het is hier erg mooi, ik vind het geweldig. Alles is groen en al het eten dat we gewend zijn, is hier te vinden." Vervolgens werd hij naar Beringen gebracht en daar in het zevende arbeidershotel ondergebracht. Hij begon te werken als mijnwerker.

Zes maanden later liet hij zijn gezin per vliegtuig overkomen. Het weer was echter erg koud en mistig, waardoor het vliegtuig moest landen in Eindhoven, Nederland. Zijn vrouw liet het adres zien, en de politie hielp hen om een taxi te nemen. De taxichauffeur bracht het gezin naar het opgegeven adres. Zijn vrouw heette Pupuze Babayiğit. Ze had de moed om met hun vier kinderen naar België te komen.

Eerst woonde Mustafa Babayiğit in arbeidershotel 7, net als de andere mijnwerkers. Maar de mijnadministratie gaf hem een huurwoning, omdat zijn gezin en kinderen zouden komen. Zijn gezin arriveerde per taxi. Hij zag dat er hier brood, yoghurt, boter, eieren, melk en meel waren, en dacht: "Hier kunnen we onze kinderen voeden en opvoeden." Overal waren schapen en koeien. Hij dacht dat hij zijn kinderen hier ook vlees kon laten eten. Daarom haalde hij een vergunning bij de gemeente om schapen te slachten.

Ze hadden vier kinderen en kregen er nog twee bij in België. In België was school verplicht voor kinderen. Gemeentelijke ambtenaren kwamen langs om hen naar school te sturen. De overheid gaf hier kinderbijslag voor elk kind. Zijn vrouw werkte vijf jaar in de Philips-fabriek in Nederland, daarna vijf jaar in een kleding- en textielfabriek, en uiteindelijk vijf jaar in een vleesfabriek. In totaal werkte ze vijftien jaar. Mustafa Babayiğit werkte in totaal 25 jaar in de mijnen en deed daarnaast altijd extra werk.

Hij volgde ooit danslessen en leerde walsen en andere dansstijlen. Hij raakte bevriend met Vlaamse collega’s en bracht samen met hen en hun families veel tijd door.

De mijn gaf jaarlijks vakantiegeld, en het gezin ging samen op vakantie naar Turkije. Ze bezochten hun geliefde plekken en familieleden in Zonguldak en Rize.

De kinderen gingen hier naar school, werkten hier en trouwden. Er kwamen kleinkinderen, die hier opgroeiden en nu allemaal in België wonen. Iedereen profiteerde van de mogelijkheden hier. Ze kregen een opleiding en hebben nu allemaal een mooi beroep.

Mustafa Babayiğit 40 yaşıda, 1964 Belçika’ya geldi. Avrupadaki bazi ülkeler maden işçileri istiyordu yurt dışından. Belcika devleti Türkiye’den işi istedi madende çalişmasi için. Mustafa babayigit Türkiyedeki konsolusluğda yazdırdı kendini. Önce Almaya icin yazdırdı ama Almanya işci kontenjanı dolmuş ve Mustafa BaBayiğit Belçika ya işçi listesine yazdırdılar. Kendisi korktu orasi nasil olur diye ama Belçika daha güzel köy gibi yeşillikler içinde ve daha rahat edersin dediler kendisine. Daha çok memnun kalacaksın dediler

Istanbuldan ucağa binip Belçika’ya Brüksele indiler.  Buralar çok güzel cok beğendim demiş kendisi. Herşey var heryer yesillik ve bide bizim yicegimiz herşey var dedi. Kendisini getirdiler Beringen ve burda 7 ci otele yerleştirdiler. Maden işçisi olarak başladı çalışmaya. Ailesini 6 ay sonra ucaklan aldirdi. Ama hava cok karlıydı ve sısliydi ondan dolayı Hollanda Eindhoven taravına ucak indi. Eşi adres gösterti ve polisler yardımcı oldular ve taxi tuttular. Taxici ailesini o adrese götürdü. Eşi’nin ismi Pupuze Babayiğ. Kendisi 4 çocuklarıyla cesaret edip geldi.

Mustafa Babayiğit önce otelde 7’de kalıyordu obur çalışanlar gibi ama maden şarbonoz yetkileri ev istedi cünkü ailesi ve çocukları gelcek diye. Maden den şarbonoz yetkileri Mustafa Babayiğit’e kiralik ev verdiler. Ailesi taxi ile oraya geldi. Burda ekmek var, yogurt var, yağ var, yumurta var, süt var, un var dedi ve burda cocukları doyurabiliriz ve yetistirebiliriz’de .  Buralarda heryer’de koyun ve inek var dedi.  Cocuklara burda et’te yedirebilirim düşündü. Bunun için belediye’den izin kağıdı alıp koyun kesiyordu cocuklar yesin diye. 4 çocuk vardı ve 2 çocukta burda doğudu. Belcika’da cocuklar mecbur okula gitmeliydi, belediyeden geldiler okula gidecekler diye. Devler her çocuğa burda çocuk parası veriyordu. Eşi Hollanda’da Phillips fabrikasinda çalıştı 5 yıl, sonra bir kiyafet ve bez 5 yıl  fabrikasinda çalıştı en son et fabrikasinda’da  5 yıl çalıştı. Toplamda eşi 15 sene çalıştı. Mustafa Babayiğit maden’de toplam 25 yıl calıştı. Bunun yanında hep ek işler yapıyordu.  Müstafa Babayiğit kendisi de zamanında burda dans okuluna gitti ve wals yapmayi öğrendi ve başka daha dans ta öğrendi. Maden’deki flaman tanıdıklarla da arkadaslık etti ve onlarla herzaman beraber güzel ailece vakit de gecirdiler.

Maden senelik tatil parası veriyordu, çocuklarla beraber tatile Türkiye’ye gidiyordular. Özlem gideriyordular. Özlenen yerler gidiyordular. Zonguldaki ve rizedeki ailelere gidiyordular. Çocuklar burda okula gittiler , hepsi burda çalıştı ve evlendiler. Torunlar oldu ve hepsi büyüdü ve burda belçika ‘da yaşıyorlar. Burdaki imkanlardan herkes faydalandı. Okudular ve Hepsin’in güzel meslekleri var.