In een wereld waarin culturen met elkaar verweven raken, is het liefdesverhaal van Margot Breugelsmans en Selahattin Babayigit een inspirerend voorbeeld van begrip, doorzettingsvermogen en liefde die sterker is dan verschillen.

Margot, geboren en getogen in Vorst-Laakdal, had nooit gedacht dat haar leven een interculturele wending zou nemen. In 1979 stapte ze in het huwelijksbootje met Selahattin, een man met Turkse roots. Samen bouwden ze een leven op, eerst in Lakdaal en later in Beringen, waar ze al dertig jaar wonen. Dit jaar vieren ze hun 45-jarige huwelijk, een periode vol mooie herinneringen en waardevolle lessen.

Een huwelijk met culturele diversiteit

Margot herinnert zich hoe het allemaal begon. "In het begin was er nieuwsgierigheid naar hoe het daar zou zijn," vertelt ze. "Daarna kwam de rest: de verbondenheid, de verliefdheid en uiteindelijk het besluit om samen verder te gaan. We hebben samen gesproken over hoe we het zouden doen, en zo is het gelukt."

Toch ging het niet zonder uitdagingen. Zoals in veel gemengde huwelijken, speelden culturele verschillen een rol. Margots ouders moesten wennen aan hun nieuwe schoonzoon. "In het begin was het moeilijk, totdat ze hem leerden kennen. Ze hebben hem de kans gegeven om zichzelf te tonen."

Een trouwfeest tussen twee werelden

Al bij het plannen van hun bruiloft stuitte Margot op de eerste grote culturele verschillen. "Wij konden geen groot feest geven vanwege het verschil in cultuur," legt ze uit. "In de Belgische cultuur gaan mannen drinken en een vrouw zoeken om mee te dansen, maar dat is niet acceptabel in de Turkse cultuur. We waren bang dat dit problemen zou veroorzaken, ook met het eten. Daarom besloten we het trouwfeest alleen binnen de familie te organiseren."

Haar trouwdag werd een intieme viering: haar ouders, haar zussen en het pasgetrouwde stel. "Daarna zijn we samen gaan eten, dat was ons trouwfeest."

Samen groeien ondanks verschillen

Hoewel Margot en Selahattin uit verschillende werelden kwamen, vormden die verschillen nooit een obstakel in hun relatie. "Nee, wij hebben dezelfde waarden. We spraken over alles samen. Hij gaf zijn mening en ik gaf de mijne. Uiteindelijk kwamen we tot een gemeenschappelijk idee. Dat is altijd ons succes geweest."

Een van de grootste uitdagingen die Margot opmerkte, was de opvoeding van hun kinderen. "Kinderen hebben vaste regels nodig: dat uur naar bed, dat uur huiswerk maken. Bij Turkse gezinnen is het anders. In mijn jeugd zetten we na school onze boekentas aan de kant, dronken we eerst soep en maakten dan huiswerk, allemaal voor het avondeten. Dit patroon vond ik niet terug in de Turkse cultuur."

Toch wist Margot een balans te vinden. "Ik kon alle aspecten van beide culturen combineren en de beste eruit halen om toe te passen in onze opvoeding."

Communicatie en begrip

Margot en Selahattin hebben in hun huwelijk altijd de dialoog centraal gesteld. "Ja, we hadden weleens meningsverschillen over onze culturen, maar we hebben die altijd uitgepraat en een oplossing gevonden. Volwassen mensen moeten met elkaar praten in plaats van conflicten te veroorzaken."

Ook met de familie van Selahattin was de communicatie soms een uitdaging. "Met zijn ouders verliep het contact moeizamer. Ik probeerde dingen uit te leggen met handen en voeten. Mijn schoonvader sprak een beetje Nederlands en ik begreep een beetje Turks. Zo hebben we toch geprobeerd elkaar te begrijpen."

Een boodschap van openheid en acceptatie

Nu, na 45 jaar huwelijk, kijkt Margot met tevredenheid terug op haar keuze. Ze heeft een belangrijke boodschap voor mensen die twijfelen om contact te maken met anderen van een andere afkomst. "Neem zeker contact. Je kunt je alleen maar verrijken. Op alle gebieden: gewoontes, eten, tradities. Mensen moeten elkaar niet beoordelen op basis van vooroordelen. Als mensen elkaar beginnen te oordelen, gaan anderen zich verdedigen. Openheid is de sleutel."

Voor Margot en Selahattin zijn de overeenkomsten tussen mensen veel belangrijker dan de verschillen. "We mogen liever niet vaak over verschillen praten, er zijn meer overeenkomsten dan verschillen. Zelfs als je echt de diepte van religies induikt, zie je vooral gelijkenissen. Natuurlijk zijn er andere regels en wetten, maar veel dingen veranderen ook met de tijd."

Tot slot deelt Margot een laatste wijsheid: "Mensen moeten geaccepteerd worden zoals ze zijn. Oordeel niet op basis van uiterlijk, maar accepteer hen om wie ze echt zijn."