...

Ben 1950 yılında Trabzon'un Karlık semtinde doğdum. Çocukluğum Trabzon'da geçti. Trabzon sahiline 9 km mesafede oturuyorduk. İlk okulu orada okudum. Şükrü Köse isimli bir öğretmenimiz vardı. İlkokulda 5 yıl öğretmenim olmuştu. Orta Okulu ise Yeni Trabzon lisesinde okumaya başlamıştım. Orada Orta ikinci sınıfa kadar okudum ve sonra ayrıldım. Bir yıl boş gezdikten sonra 1966 yılında Belçika'ya geldim. Babam Rasim Kurt ise 1963 yılında Belçika'ya bir maden işçisi olarak gelmişti.

Ben Belçika'ya gelmeden birkaç ay önce çok genç yaşta evlendim. Sevdiğim bir kız vardı. Askerliği bitirip eşimi ve çocuklarımı buraya getirdiğimde 3 çocuğum vardı. 4. Çocuğum ise burada doğdu.

Belçika'ya geldikten 2 ay sonra bir inşaat şirketinde işe başladım. Orada bir yıl çalıştım. Ardından bir bardak fabrikasında işe girerek 2 yıl çalıştım. Daha sonra bir fayans fabrikasında 10 yıl çalıştım. Orada bölüm amirliği ve delegelik yaptım. Bu fabrika 1980 yılında kapandı. Daha sonra bir fabrikanın dökümhane müdürü olarak çalıştım. 12 yıl burada müdür olarak çalıştım. Sonra sağlık nedenleriyle 1992 yılında emekli oldum.

Bu arada 1971 yılında askerliğimi yapmaya karar verdim. Acemilik devresi Denizli'de geçmişti, sonra Bolu'ya geldim. Orada alay komutanın şoförlüğünü yaptım. Daha sonra İzmit Kandıra'da askerliğimi bitirdim. Belçika'da sivil toplum çalışmalarına 1974 Kıbrıs çıkarması döneminde katıldım. O zamanlar bir Kıbrıs olayından çok etkilenmiştik. Ülkemiz için yardım çalışmalarında bulundum.  O dönem bir cenaze durumu meydana gelmişti. Babam Rasim Kurt arkadaşları ile cenazeyi nasıl kaldıracaklarını konuşuyordu. Babam bana sende yardımcı ol demişti. Başta Liege olmak üzere Türk maden işçilerinin yoğun olduğu bölgelere giderek para toplamıştık. Ben o zaman bu cenaze işlerinin önemini anlamıştım. Daha sonra 1975 yılında bir Ramazan ayında bizim bölgemizde görevlendirilen Fikret Latifoğlu Hoca ile La Louviere Türk İşçileri Kültür ve Yardımlaşma Derneği adı altında bir dernek kurduk. 1987 yılına kadar bu dernekte yöneticilik yaptım. Daha sonra bir Federasyon kurduk. 1984 yılında Türk İşçi Dernekleri Federasyonu adı altında birleşerek bir Federasyon kurduk. Bu federasyonunda 7 yıl başkanlığını yaptım.

Bu Federasyon çok güzel çalışmalar yaptı. Bir cenaze fonu kurmuştuk. O zamanlar Belçika'da Din İşleri Müşaviri olan Rıza Selim Başoğlu kurduğumuz cenaze fonunun çok önemli olduğunu çok önemli bir kaynak oluşturduğunu ve onun Diyanet Vakfına devredilmesinin daha hayırlı olacağını belirtmişti.

Biz de kabul ettik ve Belçika Diyanet Vakfı Cenaze Fonu böylece güçlü bir zemin oluşturdu.

Benim ilk çocuğum 1968 doğumlu. Kızım bu bölgede Polis Amiri olarak görev yapıyor. İkinci çocuğum Turgay bir turizm sektöründe çalışıyor. Üçüncü çocuğum Tülay Avrupa Birliği kurumlarında çalıştı. Küçük oğlum hukuk ve finans okudu. Şimdi finans sektöründe çalışıyor. Ben bir baba olarak çocuk larımla yakından ilgilen dim. Onların başarısı için çalıştım. İlk okuldan üniversite mezunu olana kadar okulları ile hep temasım oldu. Onların ihtiyaçlarını hiç eksik etmedim.

Çocuklarımın Türkçe'yi iyi öğrenmeleri için dernek lerin sunduğu imkanlardan yararlandık. Hepsi ana dillerini çok iyi konuşurlar. Bu konuda ben de bir sivil toplum örgütü yöneticisi olarak Büyükelçiliğimiz, Konsolosluğumuz, Eğitim Müşavirliğimiz ve Din İşleri Müşavirimiz ile çok yakın ilişkilerimiz ve ortak çalışmalarımız oldu. Benim bir STK yöneticisi olarak en önem verdiğim konuların başında anadil Türkçe geliyordu.

Belçika'da sivil toplum örgütlerinde aktif olan liderleri polisler çok rahatsız ediyorlar. Ben bir Türk kökenli vatandaş olarak hem ülkemin ve hem de bu bölgede yaşayan vatandaşlarımın sorunlarına çözüm bulmak amacıyla canla başla çalıştım. Buranın polisleri bizi tam olarak anlamadılar.  Zaman zaman bize zorluk çıkarmaya çalıştılar. Bir defasında ise evimizin duvarına özel bir boya ile gamalı haç çizdiler. Buna çok üzülmüştüm. Belediye görevlileri özel bir madde ile bu yazıyı sildiler.

Bende birçok vatandaşımız gibi defalarca arabayla sıla yolu denilen güzergahtan memlekete gittim. Bulgaristan'da Türklere yapılan zulümleri protesto ettiğimiz için bize ülkeye giriş yasağı konuştu. O dönemlerde bir defasında Din İşleri Başkanımız Belçika Volswagen fabrikasından Mekke'de kullanmak üzere 7 tane ambülans almıştı. Bunların Türkiye'ye götürülmesi gerekiyordu. O dönem görevde olan Müşavirimiz Rıza Selim Başoğlu benden yardım istedi. Ben de olur dedim. Belçikalı dostlarımla o ambülansları Türkiye'ye götürdük. Belçikalı dostlarımla beraber gidince bana dokunamadılar. Bu aynı zamanda bana konulan yasağın ortadan kalkmasını sağlamıştı.

Benim Belçika'ya gelirken özel bir hedefim yoktu. Aslında yaş olarak küçüktüm. Daha sonra da kendimi sivil toplum örgütlerinin içinde buldum ve ömrüm vatandaşlara hizmet etmekle geçti. Kızım bir gün bana bir mesaj bırakmıştı. Yazısında ''baba sen hep başkalarına randevu veriyorsun, onlarla buluşup görüşüyorsun, bir randevu da bize var, biz de görüşelim'' diyerek serzenişte bulunmuştu.

Yüce Allah benim ve ailemin ekmeğini burada hazırlamış. Burada çalıştık, çabaladık, ekmeğimizi burada kazandık, çocuklarımız burada eğitim aldılar iş sahibi oldular. Bizim nasibimiz böyle yazılmış. Şükürler olsun her şeyimiz yerinde. Belçika bizim için ikinci bir vatan oldu. Bu ülkede istikbal aramaya gelen yıllarca çalışanlardan birçoğu artık aramızda değil. Hayatını kaybederek burada toprağa verilenler var. Şimdi burada Müslümanlar için mezarlıklarımız var. Önemli bir bölümü ise memleketlerinde defnedildiler. Ben kendim için hak vaki olgunda doğduğum yerde toprakla buluşmak isterim.