In 1972 stapte Kadriye İrbik met haar vijf kinderen op het vliegtuig naar België. Haar man werkte daar al en wilde een stabiele gezinssituatie opbouwen. De reis bracht haar naar het kleine dorp Mazy in de regio Namen, waar ze een nieuw leven zou beginnen. Kort na haar aankomst werd haar zesde kind geboren. 

Het was een moeilijke tijd. "Ik kwam met vijf kinderen. Mijn kinderen spraken de taal niet, ik ook niet. Mijn man sprak een beetje gebrekkig Nederlands. Er woonden geen Turkse buren in het dorp," herinnert Kadriye zich. "Mijn oudste kind was pas acht jaar oud. Als we iets nodig hadden, gaf ik hem geld mee naar de winkel. Hij opende zijn hand, de winkelier nam het benodigde bedrag en gaf de rest terug. Zo hebben we ons gered en zijn we tot op de dag van vandaag gekomen." 

Kadriye was huisvrouw, een rol die haar volledig in beslag nam. Naast de zorg voor haar zes kinderen, bood ze ook onderdak aan familieleden en vrienden van haar man. Het was een tijd van aanpassing en doorzettingsvermogen. De brieven die ze naar haar familie in Turkije stuurde, waren een kostbaar communicatiemiddel. "Eén keer per maand ging ik naar het postkantoor om een brief te versturen. Het duurde twee à drie weken voordat we antwoord kregen." 

De heimwee was groot, maar de verantwoordelijkheid voor haar gezin hield haar bezig. "In Emirdağ was het leven anders. We waren gewend aan de steun van buren en familie, maar hier moesten we het zelf redden. Toch leerden de kinderen na verloop van tijd de taal en werd het makkelijker." 

Nu, met de vooruitgang van technologie, zijn de tijden veranderd. "We hoeven niet meer weken te wachten op een brief. We pakken gewoon onze telefoon en kunnen direct bellen en elkaar zien." Kadriye lacht terwijl ze terugdenkt aan de beginjaren, vol uitdagingen maar ook vol overwinningen. 

Haar verhaal is een getuigenis van de kracht en veerkracht van migranten. De eerste jaren waren zwaar, maar stap voor stap bouwde ze samen met haar gezin een leven op in België. De herinneringen aan die tijd blijven levendig, een bewijs van de lange weg die ze heeft afgelegd. 

Ben, Kadriye İrbik Vuran aslen Emirdağlıyım. 1972 yılında Belçika'ya geldim.

Eşim Belçika'dayken, 5 çocu ğumla Emirdağ'da yaşı yordum. Eşimin Belçika' da bir aile düzeni kurmak iste mesi ile, 1972 yılında çocuklarımla birlikte uçakla Namur'un Mazy köyüne gelerek yerleştik.

Belçika'ya göç furyası'nın başaldığı o yıllarda evimiz deki 6 çocuğumun yanı sıra, eşimin akrabaları ve arka daşları da bizde kalıyordu. Bu nedenle ev işlerinden başımı kaldıramıyordum.

Ben yeni geldiğim için çocuklarımla dil bilmiyorduk. Beyim çat pat dil biliyordu. Köyde Türk komşum da yoktu. Çocuklarımın en büyü ğü 8 yaşındaydı. Belçika' da 1 çocuğum daha dünya'ya geldi.

Evimizin ihtiyacı için  gerekli eşyaları alması için onun avcuna parayı verirdim. Oda dükkan sahibine avucunu açıp paraları gösterir, dükkan sahibi alışveriş tutarı kadar parayı alır, gerisini çocuklarımla bana gönderirdi.

Böyle böyle idare edip, bugünlere geldik. Türkiye'deki yakınlarımla ayda bir kere postane'den mektup atmak yoluyla haberleşiyordum, attığımız mektubun cevabı 2-3 hafta sonra geliyordu. Şimdi ise teknoloji gelişti, cebimizdeki cep telefonu ile anında istediğimiz zaman istediğimiz kişiyi arayıp, yüz yüze canlı görüşebiliyoruz. Çocuklarım küçük olduğu için beyim çalışmama müsaade etmedi.

Bu nedenle çalışamadım, çocuklara baktım. Ayda yılda bir postaneye gidiyorduk. Bir mektup atıyorduk. Onlar bize atıyordu. Bu şekilde haberleşiyorduk.

Tabi şu zamanda iletişim çok kolaylaştı. Telefon cebimizde, istediğimiz zaman sevdiklerimizle anında Bizler zamanında çok zorluklar çektik. Şimdiki nesiller çok şanslı hemen hemen herkes dil biliyor, çocuklarımız gençlerimiz hemen hemen her işte varlar. Artık eski zorluklar yok. Çocuklarımız gençlerimiz mutlaka okumalılar. Bizi gibi zorluk çekmesinler.Gençlerimiz kendi dillerini korumakla beraber diğer Belçika dillerini de bilmeli.